jueves, 30 de diciembre de 2010

Concederme algún capricho, sin pensar.
 Lo siento mamá pero esta noche tampoco duermo en casa.

viernes, 24 de diciembre de 2010

   Luchar porque todos se lo pasen bien en estas fechas animarles a todos y seguir la tradición de llorar por los que desgraciadamente ya no están, pero siempre sola y siempre escondida. Feliz Navidad

lunes, 20 de diciembre de 2010

Como siempre, como solo tu sabes. 
Se me pasan las fechas, no se me olvidan. Se que ha pasado una semana, se que ya paso el trece de diciembre, se que ese día sigue ocupando el mismo lugar, es el día más importante de mi vida.
Nada, NADA supera el hecho de haberte conocido y quererte siempre, aunque sepa que es dificil, muy dificil ser consciente de que ya pasaron dos años desde aquel día, y saber que aunque ya no estes aqui siempre estarás conmigo SIEMPRE.

sábado, 18 de diciembre de 2010

¡Solo yo!

 Nunca había pensado en que las cosas pudieran liarse tanto, todo lo que ha pasado ultimamente desde hace dos años todo se resume en un cúmulo de sorpresas, cosas que nunca imaginas que te van a pasar a ti, cosas no siempre buenas la verdad es que suelen ser realmente malas, pero nunca llegué al punto de bajar hasta que ya nada merezca la pena de lo único que tengo ganas es de que empiecen las buenas y creo que esta vez voy por el buen camino me estoy empleando a fondo esta vez intento alejar las cosas malas pensar en positivo y no buscar que todo cambie de repente ir poco a poco, por una vez no pretendo que lo primero bueno que pase sea ya definitivo y aferrarme a ello como si fuera lo último que pudiera hacer para intentar ver todo un poco mejor.
 Nunca dejo que nadie me ayude, nunca doy mi brazo a torcer, se me da profundamente mal pedir ayuda y cuando estoy muy mal no soy capaz de hacer nada, odio llorar, creo que tengo el cupo lleno demasiadas lágrimas, a veces me imagino como la doctora Madeleine con un sótano enorme lleno de botes de lágrimas con licor de manzana, para las ocasiones especiales, cuando el dolor es tan intenso que no sabes como afrontarlo, emborracharse con lágrimas y licor.
 Lo único que deseo es que ahora realmente vaya mejor, la navidad no saca lo mejor de mi pero espero conseguirlo, intentar pasarlas sin estar comparando cada segundo mi vida de hace dos años con la de ahora, sin buscar compadecerme y sobretodo espero no tener que derramar una sola lágrima, no quiero que nadie me recuerde lo mal que he hecho las cosas y lo difícil que se me hace dar la razón, no quiero volver a escuchar a alguien diciendo que lo único que se hacer es perjudicarme, quiero ser yo la que decida sin dar explicaciones sin sentir que todos me van a juzgar.
 Ahora es mi momento.

martes, 14 de diciembre de 2010

Nunca será suficiente, ya no me resistiré... Quiero más mucho más!
El resto ya da igual, me costó mucho entenderlo, ya no me manipularán más. Ahora soy solo yo la que tiene el control.

domingo, 12 de diciembre de 2010

                 Sinceramente mi vida se resume que un "QUE OS JODAN" .

jueves, 2 de diciembre de 2010

Todo vuelve a ser oscuro, todo se vuelve borroso, vuelvo a bajar la cabeza, vuelvo al agua
espero que esta vez no me llegue al cuello.
Tengo miedo de mi y del resto

martes, 9 de noviembre de 2010

Que fácil es rendirse

Encontrarte, encontrarlo.

Lo intenté, lo busqué, me esforcé. Por unos instantes, pocos e insípidos, lo conseguí... esa ilusión, energía, esa fuerza para tenerlo todo...
Efímero
De nuevo en el punto de partida, una hoja en blanco lista para nuevos errores. Y yo aquí otra vez tirando el dado, planteándome todo de nuevo esperando que sea la definitiva, me vuelvo loca, lo repaso una y otra vez "esta es la buena" y por fin estoy realmente convencida, no tengo nada. ¡Nena vamos a por ello!

martes, 26 de octubre de 2010

Sigo sin encontrarlo, mi sitio no esta aquí. Ni siquiera se si estará en algún otro lugar 
hecho de menos lo poco que tenía antes...
Y como siempre lo único que tengo que hacer es esperar a que todo mejore y si no es así volver a donde estaba antes e intentar volver a empezar....
No se hacer otra cosa.

jueves, 14 de octubre de 2010

Sólo una

Sólo tengo una razón para seguir buscándote y es que nadie más te busca, es más fácil odiarte, darte por perdido, decidir que no merece la pena, pero eso es lo que quieres no quieres que te encuentren sólo eres capaz de huir esconderte y conseguir que todos te odien hasta ser capaz de odiarte a ti mismo. Y por mucho que te empeñes en hacerme ver que eres todo lo malo que se puede esperar de una persona más me dará igual, aunque este totalmente convencida de no volver a verte hasta que tu lo decidas, no puedo ignorarte y mucho menos odiarte aunque sea lo "socialmente reconocido".

viernes, 8 de octubre de 2010

Lo único que vale es lo que queda.

domingo, 3 de octubre de 2010

llueve

Primera noche de temporal de otoño, viento, lluvia y por ahora no mucho frío, aunque todo empiece de nuevo el tiempo no cambia, y por mucho que las cosas sean diferentes las personas y lo que sienten no suelen cambiar. Nunca llueve igual en una misma esquina pero siempre moja, vuelve a mojar pero llueve menos... y así me podría pasar horas ya que adoro repetirme, pero todo esto solo sirve para decir una cosa, soy cabezota y por mucho que se empeñe en llover creo que jamás me compraré un paraguas lo mio es mojarse y esperar a que todo se seque.

viernes, 17 de septiembre de 2010

No importa lo lejos que vayas, ciertas cosas siempre estaran ahi.

jueves, 5 de agosto de 2010

Gritar, gritar y hacer todo lo que jamás pensaste que harías, seguir  impulsos y conseguir estados de embriaguez solo con mezclarse con la gente.
¡Ojalá no tenga que esperar un año más para sentirme así de nuevo!

sábado, 17 de julio de 2010

"Como un viento que grita a través del universo el tiempo se lleva consigo los nombres y acciones de conquistadores y plebeyos. Y todo lo que fuimos, y todo lo que queda, reside en el recuerdo de aquellos que apreciaron nuestro fugaz paso por este mundo."

sábado, 10 de julio de 2010

 Un aplauso para los que consiguen lo que se proponen justo cuando dejan de intentarlo.

domingo, 4 de julio de 2010

El día que me convierta en vampira os morderé a todos y en ese momento veremos quien sale corriendo.
True Blood

sábado, 19 de junio de 2010

Y ahora... ¿QUÉ?

viernes, 11 de junio de 2010

Pronto me asomaré a la ventana y ya no veré esto.

jueves, 27 de mayo de 2010

Cada vez que pasaba por alí, ela só sentía dor cada un dos pasos que daba eras pequenas agullas que se cravaban no seu corazón, sentíase soa e impotente. Todo o que tiña arredor recordáballe a el, a todos os momentos que pasaran xuntos por aquelas rúas, sempre falando de música, películas, anécdotas de cando eran cativos, todo iso o perdera, xa non se repetiría máis, sentía rabia xusto cando mellor ía todo, semellara que o fixera a mantenta. Non entendía nada para ela aínda estaba vivo tiña a sensación de que en calquera momento soaría o seu teléfono e escoitaría a súa voz dicíndolle que pola tarde estarían xuntos, coma todos os venres dende facía xa cinco meses. Non facía máis que preguntarse que se lle pasara pola cabeza, que pensa unha persoa cando se ve cunha escopeta na man apuntando cara si mesmo, se cadra a súa vida xa non tiña sentido, se cadra xa non sentía nada, todo para el era unha tortura, pero que faría ela agora non podía seguir como se nada pasara, o único que lle quedaba de el era un libro, a biografía de Kurt Cobain, aquel xoven que con vintesete anos decidiu que a súa vida non pagaba a pena, ó igual que el só que el deixou de sentir e de vivir con dezaoito anos. Mira de esguello aquel libro unha e outra vez sen atreverse a abrilo, sen atreverse a mirar aquel retrato que el fixera de ela, na súa tapa, e todo aquilo que el escribira, esa frase en castelán que puña:


“Me corté con cabello de angel y aliento de bebé”.

Mentres recordaba todo isto camiñaba debagar cara unha igrexa, aínda que ela non era créente pero neses intres o único que quería era despedirse de el dicirlle o moito que lle amaba e o moito que o estrañaba, cos ollos inchados de tanto chorar por fin dentro da igrexa axeonllouse mentres as bagoas esvaraban polo seu rostro sentía impotencia, dor, pero sobre todo medo, medo a deixar de recordarlle, medo a sorrir, e medo a deixar de chorar.


Fai xa un ano que escribin isto e sigo chorando cando o leo, pero tamén choro cada vez que algo me recorda a ti, e aínda que faga un ano votote de menos. Agora sei que por moito tempo que pase, hai feridas que nunca pechan e o unico que podes facer e aprender a vivir con elas.
Moitas grazas a todos os que estades ahí para axudar sempre que fai falla.

martes, 11 de mayo de 2010

Mirar a un punto fijo, sin ver realmente, y dejar volar la imaginación pensar en cualquier cosa, en todo menos en lo que deberías pensar, recordar el pasado y ponerte a hacer memoria cuando deberias estar calculando un fondo de maniobra o disenñando un intervalo de confianza. Cuando te das cuenta ya ha pasado media hora y lo único que tienes claro es que el balance de tu ejercicio con respecto al anterior podria ser mucho mejor pero tu inmobilizado material e intangible era mucho mejor antes que ahora, el cansancio hace mella pero la esperanza de abrir una puerta a un sitio totalmente nuevo pesa más que las horas de estudio.

viernes, 23 de abril de 2010

Descansar y estudiar.

miércoles, 14 de abril de 2010

Psíquicamente muerta

Físicamente desmejorada, razonablemente cansada.
Todo está sujeto por un pequeño hilo, en mis manos las tijeras que harán que todo acabe y una tela de araña que conseguirá que llegue al final, pero no soy consciente de mis decisiones las llevo a cabo sin que la razón llegue a actuar. El estado de vigilia se confunde con la propia vida y los sueños ya no existen, no recuerdo la última noche que dormí ocho horas o seis quizás.
Una marioneta con conciencia pero sin voluntad.

sábado, 3 de abril de 2010


Buh!
Sí, sigo aquí pero cada vez estoy mas vaga, tanto estudiar me está destrozando neuronas y solo soy capaz de elaborar textos en los que los protagonistas sean Kant o Descartes mezclados en experimentos aleatorios para descubrir la probabilidad de cuantas bolas negras pueden salir. Sí, no tiene ningún sentido pero no importa esto solo es una entrada de: Necesito descansar y no se que hacer. 

martes, 16 de marzo de 2010

.

Sueño, cansancio y aburrimiento. Sabor a menta, una tarde sin salir del acolchado refugio que te aporta un sofá y el mundo que se esconde detrás de las páginas de un libro. Llegar a tal nivel de relajación que ya no recuerdas ni la hora que es.

Esta semana mi mayor preocupación será que se acabe el chocolate.

domingo, 7 de marzo de 2010



Creo que me estoy volviendo loca.

jueves, 4 de marzo de 2010




Más lejos que nunca

lunes, 1 de marzo de 2010

Esperando mil palabras

Toda tu vida esperando a que alguien diga algo que lo cambie todo, esperando un momento que te haga hablar durante horas. Todo gira entorno a la gente que te rodea y, en cierta manera eres una construcción de sus opiniones, sus consejos y a veces sus miedos, recuerdos que pueden crear mil sensaciones y a partir de ellos se va formando tu personalidad a veces única, pero solo a veces. Es difícil no dejarse influenciear, siempre hay alguien que tiene más peso que tu y al final todo es cuestión de fuerza. Tu manera de actuar lo condiciona todo y llegas a cometer el error de autocompadecerte.
No siempre ocurre así muchas veces esas palabras no llegan, tienes que buscarlos, crear tu propia historia lleva tiempo, etiquetas y muchas consecuencias, pero merece la pena.

lunes, 22 de febrero de 2010

Huele a nuevo


Me gusta, nueva rutina no saber lo que te espera hasta verlo y todo va como siempre, aunque bastante mejor.
Constante deseo de cambio que finalmente se va haciendo realidad. Me gusta retomar antiguas costumbres introduciendo pequeños cambios que hacen que todo parezca distinto.

miércoles, 17 de febrero de 2010

El cajón de los calcetines


-¿Crees que lo encontraré algún día?


- Claro, seguro que lo tienes delante de tus narices y no lo ves.

- ¡Si fuera así seguro que me daría cuenta!

- La mayor parte de las veces pasa eso, y nadie se da cuenta. Tendemos a mirar lo que tenemos más lejos, sin fijarnos en lo que tenemos delante, miopía, pero esta no se arregla con unas gafas.

- Entonces, yo, ¿tengo eso?

- Puede ser, si lo tienes te darás cuenta, cuando dejes de buscarlo aparecerá en un zapato, debajo del sofá... donde menos lo esperes.

- Pero si dejo de buscar y no aparece, lo perderé para siempre.

- Tranquilo todo acaba apareciendo y si no es así, siempre encuentras algo que lo sustituye.

- Aun así, ¿me ayudas a buscarlo?

- ¡Claro!

Buscaron toda la noche y parte del día siguiente, pero apareció un año después, en el cajón de los calcetines, cada vez que algo desaparece es en el primer sitio en el que miran, pero solo aparecen allí cuando dejan de buscarlo.

miércoles, 10 de febrero de 2010

Sálvese quien pueda

Y cuando parece que todo es una mierda, pum, vuelvo mejor que nunca. Se acabó, nunca lograré dominar mi cólera, mi alegría o mi tristeza, son capaces de actuar los tres a la vez, ya no me resisto, que actúen. Dejarme guiar por ellos es lo mejor que puedo hacer. Algo bueno saldrá de esto, estoy segura.
Esta es la segunda vez que estoy realmente segura de algo y, la otra no me fue nada mal.

martes, 2 de febrero de 2010

Antisocial


-Mira la, en esa esquina ella sola como siempre con su miada fija en la ventana como si esperase algo, nunca dice nada a no ser que antes alguien le pregunte, nunca la he visto por la calle y siempre es la primera en salir. No la recuerdo de otra forma, creo que nunca me acerqué a hablarle.

Si de verdad quieres ser independiente, se antisocial hasta contigo mismo

domingo, 31 de enero de 2010

Sin duda las cosas cambian, es horrible ser un animal de costumbres, en cuanto te cambian el lugar al que vas siempre se trastocan todos tus planes, yo necesito que todo esté en su sitio desordenado y a la vez en orden.
Estos cambios para mi se dividen en dos grandes grupos:
Uno son los paréntesis, cambian durante un tiempo y después todo sigue igual, y otro los puntos y aparte, cambia una pequeña cosa y ya nada vuelve a ser como antes. En este momento mi vida es un punto y aparte.
No puedo controlarlo todo.

jueves, 14 de enero de 2010

16, 17, 18


Ropa interior roja, un anillo en la copa, las doce uvas, la familia, las cenas, las comidas… Sin duda lo único que merece la pena es la ropa interior, el resto contribuye a los enfados, los empachos y los quilos.
Como siempre año nuevo y… ¿Todo es magia? Que va, a mi el optimismo de un nuevo año no me afecta es mas un: “vaya un año mas y no tengo ni idea de que va a pasar”, no me gustan los planes, todos me salen mal, prefiero no saber que va a pasar hasta un minuto antes de que ocurra, o conociéndome mas bien me daré cuenta cuando ya este ocurriendo.
Dejemos que todo siga tal y que pase lo que tenga que pasar, olvidémonos de ser alguien, ya que realmente lo somos.
Y sin pretenderlo tengo un propósito para este año y es, convertirme en una espectadora de mi propia vida.